Superwizja jest nieodzownym wsparciem terapeuty we wszystkich uznanych nurtach psychoterapii. W paradygmacie psychodynamicznym pomaga zrozumieć nieświadomą komunikację, która ma miejsce pomiędzy psychoterapeutą a pacjentem. Przede wszystkim jednak ma uwolnić psychoterapeutę od przymusu, w jakim się znalazł z powodu nieuniknionego wpływu przeniesienia, czyli presji jaką wywiera na niego pacjent. To co niezreflektowane prowadzi do stagnacji w leczeniu, poddane refleksji z superwizorem zamienia się w kluczowe narzędzie zmiany dla pacjenta – pomaga zrozumieć jego psychopatologię i nadać znaczenie objawom a ostatecznie poszerza możliwości pacjenta, czyniąc go bardziej wolnym od przymusu powtarzania niekorzystnych wzorców funkcjonowania. Dlatego też regularna superwizja dynamizuje proces psychoterapeutyczny i zwiększa prawdopodobieństwo osiągnięcia pożądanych rezultatów. Po etapie szkolenia jest głównym narzędziem rozwoju zawodowego terapeuty. Relacja superwizor – terapeuta, jeśli ma być ucząca i stanowić realne wsparcie i pomoc musi opierać się na wzajemnym zaufaniu, odwadze terapeuty, by ujawniać szczerze problemy, jakie napotyka w pracy z pacjentem i zdolności superwizora do pozostawania w pozycji podporządkowanej potrzebom terapeuty, pamiętając, że to terapeuta zna i doświadcza pacjenta. On też ostatecznie jest odpowiedzialny za proces psychoterapii. Przyjmując takie stanowisko oczywistym staje się, że relacja superwizorska wymaga nieco podobnie jak psychoterapia – czasu i cierpliwości.