Dla osób, które dopiero chcą rozpocząć przygodę z psychoterapią w paradygmacie psychodynamicznym, jednocześnie posiadają już wykształcenie umożliwiające pracę z pacjentami, proponowane są superwizje grupowe. Nie jest to alternatywa dla gruntownego szkolenia. Stanowi raczej swoistą formę i możliwość przekonania się, czy ten sposób konceptualizacji pracy z pacjentami jest adekwatny do oczekiwań i osobowości terapeuty. Doświadczenie zawodowe uczy, że częstokroć placówka, ośrodek czy inna jednostka organizacyjna albo zwyczajnie grupa psychoterapeutów z różnych szkół poszukuje superwizji swojej pracy i próbując uwspólnić oczekiwania wybierają właśnie nurt psychodynamiczny. Dla części jest to początek przygody kontynuowanej już w regularnym szkoleniu, dla innych – ciekawy, mam nadzieję, etap w poszukiwaniu własnej tożsamości zawodowej.

Omawiając pracę będziemy myśleć o zjawiskach przeniesienia, przeciwprzeniesienia i oporu w kontekście diady, nie rezygnując z koncepcji konfliktu, deficytu i defektu. Koniecznymi elementami rozumienia nieświadomego życia pacjenta pozostają mechanizmy obronne i relacje z obiektami wewnętrznymi i zewnętrznymi. Będziemy oscylować między subiektywnym światem odczuć i przeżyć pacjenta a jego konkretną i szczegółowo nakreślaną sytuacją życiową – jako emanacją nieświadomych, przedświadomych i świadomych odniesień do rzeczywistości. Wymienione terminy zachowują oryginalne znaczenie psychoanalityczne.

Kolejną możliwością rozwoju zawodowego po zasadniczym szkoleniu w ramach Krakowskiego Centrum Psychodynamicznego jest grupa, w której poszerzamy wiedzę, poznając szeroki wachlarz tekstów psychoanalitycznych. Dzięki współpracy i za zgodą KCP, korzystamy z części biblioteczki tłumaczeń nigdzie indziej nie udostępnianych. Równie cenne są wspólne czytania książek wydawanych przez PTPPd i inne ośrodki publikujące pozycje psychoanalityczne. Praktyka edukacji psychoterapeutycznej jasno wskazuje na konieczność równoważenia rozwoju teoretycznego z pragmatyką pracy gabinetowej. Dlatego nieodzowna jest część warsztatowa, polegająca na wykorzystywaniu zapisów sesji i jeśli to możliwe nagrań audio. Metoda ta jest ściśle związana z pracą na przeniesieniu (TFP), której nie sposób się nauczyć i rozwijać jedynie przez opowieści o sesjach, choć oczywiście także i ten element jest obecny i doceniany. Warsztat ma zatem doskonalić technikę pracy, choć oczywiście zawiera w sobie element superwizyjny.